Dag 7 |
De PPPP scene (de Plaatselijke Pielman Postbode Prof scene)(groot bosspel: dag 7) Eddy wandelt nu langs een verlaten industrieterrein. Iets verder zit een man met een witte jas en een lange baard langs de ingang van het industrieterrein. De man zit er maar wat droevig bij. Max rent op hem af en begint de man te likken. Wanneer Eddy aankomt en na een paar keer boos te roepen Max van de man heeft af gekregen, vraagt of hij de man misschien kan helpen. De man antwoordt met een triestige piepstem: “Ja graag, heel graag zelfs maar niemand kan mij helpen. Er valt gewoon niets aan te doen.” Eddy gaat langs hem zitten en legt zijn arm over de man zijn schouder. “Ik weet hoe je je voelt. Maar er is altijd wel iets aan te doen. Ik zal je helpen! "Oké” zegt de man met de baard en hij vertelt zijn verhaal: “Ik ben professor Pielman en ongeveer 9 jaar geleden is Borot, de enige robot die ik ooit gemaakt heb en ook mijn enige vriend naar Robanïe vertrokken. Dat is mijn eigen dikke schuld maar ik mis hem zo. Ik wil toch laten weten dat ik nog aan hem denk. Maar ik weet niet hoe ik Borot in Robanië kan bereiken?” ”Oei ja, zegt Eddy, dat is natuurlijk wel iets lastig, ja. Maar wat als we hem nu eens een kaartje sturen?” “Dat is het juist, ik weet niet wat zijn adres in Robanïe is en hoe we het moeten opsturen” snikt de professor. “Rustig maar, “zegt Eddy, “dat vinden we wel. We zullen misschien als eens eerst beginnen met naar het postkantoor te gaan, daar weten ze wel meer.” Aangekomen bij het postkantoor vertelt de plaatselijke postbode dat je een zeldzame postzegel nodig hebt om iets op te sturen naar Robanïe. De postbode heeft er nog maar 1 en geeft deze natuurlijk niet zomaar weg. Door de opkomst van de digitalisering en het groot gebruik van de sociale media, staat het postkantoor op de rand van het faillissement. De postbode wil graag de allerlaatste zeldzame postzegel aan Eddy en Professor Pielman geven in ruil dat zij er voor kunnen zorgen dat het postkantoor niet failliet gaat en er meer post zal zijn. Met dit laatste te hebben verteld, sluit hij zijn kantoor. Eddy en professor Pielman zien maar 1 oplossing en dat is zoveel mogelijk geld verdienen zodat het postkantoor niet failliet gaat! Spel om zoveel mogelijk geld te verzamelen zodat het postkantoor niet failliet gaat Eddy en de professor hebben genoeg geld verzameld en keren terug naar het postkantoor. De postbode is blij met het geld en overhandigt hun de postzegel. De professor is zo blij en schrijft direct een brief waarna ze deze samen gaan posten met de zeldzame postzegel erop. Wanneer de brief in de bus steekt, voelt professor Pielman zich opgelucht en hij bedankt Eddy. Eddy zegt dat dit helemaal geen probleem was en dat hij zeker nog iets van zich zal laten horen. Max heeft iets geroken en trekt Eddy met de leiband snel weer verder. Even later zijn ze terug op pad. De entree van Eddy (schriktocht: dag 7) Eddy wandelt rustig door een paar verlaten straten wanneer plots een man met een bivakmuts en een grote kist onder zijn arm langs hem voorbij rent. Eddy kan nog maar net opzij stappen wanneer de zwart geklede man voorbij raast, hierbij moet hij wel Max’s leiband loslaten en de hond rent vervolgens achter de zwart geklede man aan. De man loopt de hoek om en Eddy ziet nog net dat hij verdwijnt achter een zware deur. Max begint als een gek te snuffelen en tegen de deur op te springen. Wanneer Eddy net bekomen is, komen er opnieuw twee mensen aangerend. Deze keer kan ons oudje hen niet meer ontwijken en er volgt een frontale botsing. De drie vliegen op elkaar in en belanden op de grond. “Potverdo…..!” wil Eddy uit roepen, maar hij ziet dat de twee jongens hem snel terug overeind helpen. De jongens die er wat oosters gekleed uitzien, excuseren zich en staan er wat beteuterd bij. “En wie zijn jullie dan wel als jullie mij zo omver lopen?” vraagt Eddy dan maar. De jongens bieden nogmaals hun excuses aan. “Wij zijn Samir en Radja en hebben het onmogelijke gedaan om de schat van onze vader de Farao terug te krijgen. Maar nu heeft een dief een deel van onze schat gestolen. We zitten al lang achter hem aan maar weten niet waar hij zich verstopt met de schat. De dief kent onze gezichten dus we zullen misschien nooit onze schat terug bemachtigen. Het is hopeloos!” Eddy krijgt medelijden met de twee zonen van de farao en beslist om te helpen. “Ik denk dat ik weet waar de dief zich verborgen houdt.” zegt Eddy. “Echt??” Klinkt het verbaasd uit Radja’s mond. “Hij houdt zich hier om de hoek achter die ijzeren deur verborgen, zag ik net. Die deur waar mijn hond aan staat te snuffelen.” vertelt Eddy. Samir en Radja’s mond vallen open van verbazing en ze worden alleen nog blijer als Eddy zegt dat hij die dief eens een lesje zal leren. De twee faraozonen kijken vol spanning toe hoe Eddy de deur binnen gaat. Wanneer onze oude man binnenstapt, valt de deur achter hem dicht. Hij komt in een hal met een trap en 3 deuren, maar waar is nu de dief en waar de schat ? Eddy zal ongezien door het huis moeten sluipen en de schat zo snel mogelijk zien te vinden samen met zijn hond Max. Maar er zullen wel een heleboel vallen op de loer liggen. Spel om door het huis van de dief te sluipen en de schat terug te brengen Het grootste deel van de schat is teruggebracht. Eddy wil net het laatste deel van de schat gaan halen wanneer plots een zwarte gestalte achter hem staat. Zonder nadenken klopt Eddy de dief in elkaar met zijn wandelstok. Max helpt hem daarbij uitstekend en begint in de broek van de dief te bijten. Eddy keert terug naar Samir en Radja en overhandigt hun de schat. Zo blij zijn de zonen van de farao nog nooit geweest en ze bedanken Eddy wel honderd keer. Samir en Radja willen dan ook Eddy graag nog eens terug zien. Eddy belooft hen dat dat in orde komt. Ze wuiven elkaar uit tot Eddy uit het zicht verdwenen is. |
Dag 7 in de ogen van de Kabouters |
|
Beste mama/papa, Vandaag was een zeer bizarre dag op kamp, de leiders beslisten om de hele dag zonder klok te leven. We leefden vandaag op de stand van de zon. Dit betekende dat we niet precies wisten wanneer we moesten eten of spelletjes moesten spelen. Het wakker worden gebeurde ook door de zon, daardoor werden onze leiders deze ochtend eens van ons wakker in plaats van andersom. Bij het ontbijt kregen we allemaal en gekookt eitje, dit was super lekker. Na het ontbijt speelden we een gloednieuw spel. Dit was een super leuk spel en iedereen was heel enthousiast om iets nieuws uit te proberen. Na het lekkere middageten speelden we een groot bosspel. We moesten professor Pielman helpen om een brief te sturen naar Robanië, waar zijn enige vriend Borot al jaren verblijft. Hiervoor moesten we eerst geld inzamelen en daarna veel brieven sturen zodat het postkantoor niet failliet ging. Uiteindelijk lukte dit en professor Pielman was gelukkig. Het avond eten was worst met brood. Zeker de witte pens was lekker, want dat is natuurlijk het beste van de bbq. ’s Avonds werden wij ons bedje ingestuurd omdat de zon al begon te zakken en het dus waarschijnlijk stilaan slaaptijd werd. De oudste leden kregen wel nog een activiteit. Zij moesten nog gaan lopen voor de Zweedse, maar onderweg bleek het een schriktocht te zijn. Toch blij dat ik dan veilig in mijn bedje lag. Ik kijk alvast uit naar morgen, want dat zal ook wel weer een topdagje worden vol spel en plezier. Groetjes van je kapoen
|
Foto's van Dag 7 |
                |
