Dag 5: ‘De beruchte Aces-family’ (Triatlon)
Het moet gezegd worden: de 2 vrienden hebben nu al een hele weg afgelegd en volgens het plannetje dat ze in hun bezit hebben, kan het einde van de queeste echt niet meer veraf zijn. Bovendien staat er, althans volgens de kaart, geen enkel punt meer als gevaarlijk bestemd al weten ze uit ervaring dat dit geen garantie op een vlotte doortocht is. Wanneer ze dan ook nagenoeg terug aan het kasteel van Koning McDoodle beland zijn, stoten ze op een groepje vol vreemde types.
De groep bestaat uit zowel jongens als meisjes maar ziet er op zijn zachtst gezegd nogal luguber uit, de grootste gangsters van Herk verbleken er dan ook tegen. Scott en Mick kijken even angstig naar elkaar en besluiten om voorbij te wandelen alsof ze er gewoon niet staan. Het groepje begint wat te whisperen (Engels voor fluisteren) en lachen. Vervolgens spuwt één van de jongens in de richting van Scott. Wanneer de 2 vrienden, slim als ze zijn, hier niet op reageren wordt er plots een voorwerp richting hen gegooid. Daarop schiet (verrassend genoeg) Mick uit zijn krammen:
‘Hela hola, what is me that hier allemaal! Wat staan jullie daar eigenlijk te doen? Waarom bekijken jullie ons alsof we crimineel zijn? Wat hebben we jullie misdaan? Is het nu echt zo moeilijk om eenvoudig goeiedag te zeggen en ons gewoon verder te laten wandelen ? Kom, zeg eens wat het probleem is. En rap een beetje, want ik wil hier eigenlijk liefst zo weinig mogelijk tijd aan verliezen.’
Scott beseft meteen dat deze zware uitval hen wel eens duur te staan zou komen. Hij maant Mick dan ook aan om het op een lopen te zetten maar dat is buiten de gangsters gerekend. Hun hoofdman neemt het woord:
‘Wie denken jullie wel dat jullie zijn? Wij zijn de Aces, de meest beruchte familie van dit dorpje Hearts en omstreken. Als broers en zussen staan we altijd klaar voor elkaar. Onze dag bestaat erin om mensen schrik aan te jagen, te beroven en af en toe eens een beetje kletsen te geven. Zo gaat de tijd ook weer wat sneller om. Als gij denkt dat ge zomaar een grote mond kunt hebben, hebt ge het goed mis. Wij hebben elk onze speciality, die wij maar al te graag gebruiken om mensen het leven zuur te maken. Komt maar eens hier, stuksken vuiligheid!’
De Aces komen hen dreigend tegemoet gewandeld en terwijl Mick de bui in zijn broek al voelt hangen, probeert Scott kalm te blijven. Plots roept hij uit ‘Wij zijn sowieso beter in al die dingen dan jullie zelf!’. De Aces barsten vrijwel meteen in lachen uit en Mick bekijkt Scott alsof hij een verschrikkelijk monster heeft gezien. Wanneer iedereen bekomen is van deze toch wel gewaagde uitspraak, neemt de opper-Aces het woord:
‘Awel lordships (Engels voor heerschappen), als jullie dat kunnen bewijzen komen jullie er misschien vanaf met een half pakske slaag. Nu, reken daar zeker niet teveel op. Wij zijn zodanig gekend om onze kwaliteiten, dat niemand het aandurft ons daarop uit te dagen, of ja, tenzij zo een dommerik gelijk jij natuurlijk.’
Triatlon waarin Scott en Mick bewijzen dat ze beter zijn in de specialiteiten
De Aces kunnen hun ogen, oren, mond, huid en neus amper geloven: Scott en Mick waren verbluffend, weliswaar in samenwerking met het voltallige personeel van Chiro Herk. De verslagenheid bij de familie is zodanig groot dat ze de vrienden laten gaan, zelfs zonder het beloofde half pakje slaag.
Dag 5: ‘De tocht door de forbidden woods’ (Schemerspel)
Wanneer de tocht net vlot lijkt te lopen, merkt Scott (die als vaste planlezer is aangeduid) plots op dat ze een punt naderen dat door Koning McDoodle als gevaarlijk (en zelfs ‘Forbidden’) werd bestempeld. Hun eerdere ervaring leert hen dat ze hier dan ook zeer sterk mee moeten gaan oppassen: ze willen absolute een volgende nare ervaring vermijden en zijn dan ook goed op hun hoede.
Plots komen ze aan een groot bos waar een veelzeggend bord voorstaat ‘DANGER: ‘Forbidden to enter the woods’. Mick merkt op dat dit wel eens het grote gevaarlijke punt zou kunnen zijn waarvoor gewaarschuwd wordt op het plan. Behalve dat het erg donker oogt, zien de vrienden niet meteen iets wat op enig gevaar wijst. Geen grote dieren of heel dichte begroeiing: gewoon een donker bos. Ze besluiten hun tocht dan ook gewoon verder te zetten, maar plots worden ze nageroepen door een aanstormende man:
‘Hold on guys, wacht, niet doen! Ik ben Black Pete, de lokale natuurbeheerder hier. Ik wil jullie absoluut ten stelligste afraden om door dit immense bos te trekken. Het is er echt levensgevaarlijk. Ten eerste kan je er absoluut niets zien: zelfs een zaklamp zal niet helpen om voldoende licht te maken. Bovendien zijn er tal van gevaren die je op het eerste zicht niet zal zien: ontwakende dieren, bewegende bomen, plots groeiende planten, je kan het zo gek niet bedenken!’
Scott en Mick willen Black Pete maar al te graag geloven maar ze leggen hem ook uit dat ze hier absoluut door zullen moeten, als ze hun queeste tot een goed einde willen brengen. Pete probeert hen te overtuigen om hun droom op te geven, maar de vrienden willen van geen wijken weten. Uiteindelijk stemt Pete dan toch in om hen door te laten, op voorwaarde dat ze zich correct laten informeren over alle gevaren (en hoe ermee om te gaan) uit het bos. Dat kunnen Scott en Mick natuurlijk niet afslaan.
Schemerspel waarin aangeleerd wordt hoe met de gevaren om te gaan
Nadat Scott en Mick vanalles hebben geleerd, zijn ze zelf toch nog niet helemaal overtuigd. Hoe gaan ze alle aangeleerde informatie zo snel en vlot kunnen toepassen. Aangemoedigd door Pete beginnen ze aan wat een helse doortocht blijkt te worden. Elkaar motiverend en coachend slagen ze erin om alle gevaren de baas te kunnen, na enkele minuten zwaar gaas te geven (lees: te spurten) bereiken ze het einde van dit hachelijke bos. Ze zijn blij dat ze beiden heelhuids deze beproeving hebben volstaan maar tegelijkertijd maken ze ook de bedenking waar ze eigenlijk aan begonnen zijn… |
